DONUK RESİM

I
uzak donuk bir resmin hikayesidir
yüzümü kavuran tozlar/sesin namusu

bulanık akan gözleridir/parmak uçlarının
bedenimde bıraktığı iz uzaktır yankısıdır

yanağını dudaklarıma teyellediğim günden
artakalan  sevinç/tohumudur yağmurun

ve ılık heyecanları azdırması gibi
sesin şiiri ve şiirin içtiği melankoli

aşktır.gebe  bir kadının kutsallığına
güne durmuş göğün serinliğine benzer

o sese kardeş uzak donuk bir resmin özentisidir
her gün ilmek ilmek söktüğüm gözlerin



II
elindekiler her gün yeniden  düşer
zamanı dillendiren öyküler konar avuçlarına

yitersin/mısraını gizledikçe
bir rüya siner gözlerine yaprak yaprak

belki ibrişim ibrişim dökülürsün
senden değil ötekinden yavaşça/

artığı olmamak için kimsenin düşlerini de gizlersin
sığındığın kucaklar barikat olur ömrüne

durağını unutanlarla yollardayım dersin sonra
çemberinden korkan umutların ressamı gibi

beyaz bayraklar sallarken sen çağına
demir tozuna sarılan bir makine kurşun olur

çarpar hızla bedenine/taşırsın cebinde
senden değil ötekinden gelen ömrü

o sese el uzatan insanların yankısıdır
senin kendini gizleyemediğin resim






Özgür  ÖZMERAL