BOŞLUK

ansızın
nasıl da soyunmuştu 
ağaç, coğrafyanı keşfederken
sabırsızca.
cama tutunmaya
çalışıyordu
bir kelebek, dudaklarım 
alırken kokusunu 
dudaklarının.
sesin,
bir alışkanlıktı çocuk 
kulağımda

boşluğu öğrenmem
için, ayak izlerinin
kaybolması gerekiyormuş
odalarda

oysa dönmemek
için gemileri
yaktığım ateşimdin
sen.






Melih ELHAN