MOLA

saçlarımı erken rüzgârlarla dağıttım 
alnımdaki lekeler eylül ıslıklarından 
yüzüm kör bir aydınlıkta nedensiz şimdi 
yani nedensizim, yani yolum uzun, gün kısa 

alıştım, artık çiçeklerle deniyorum kendimi 
son kimliğim de aşınmıştı geceye karışmaktan 
gülüşümün adını bulamayacaklar, biliyorum 
çocukluğum yaşlanmayacak uğultularda 

eskiyen günlerde bir ilenç var, bunu da biliyorum 
resimler yırtılırdı bakışlarımdan, yine de üşümezdim 
yine de uzanırdım sabahın buğusuna 
unuturdum göğsümü delen ışıkları 

seni artık yaz sularında aramıyorum 
burda geceler yoksul, çocuklar suskun 
ve binlerce söz ölüsü ellerimde 
ben de susuyorum, sustum artık 

sustum ve yüzüm kanamıyor hiç bir güle






Adnan AZAR